Аблокі, нібы воўна.
I молада лістам.
Я ад чаго раптоўна
Баюся слова «там»?
Бульбянік лапавухі
Ўсьміхаецца вятрам.
А я з чаго б – да скрухі! –
Баюся слова «там»?
Гарчаць чабор і мята,
Згасае дня квадрат.
Там дзед ужо. I тата.
Там горкі друг. I брат.
Там срэбныя аковы
Ляглі на ярыну.
Там тое, што ніколі
Назад я не вярну...
Сьляза непрыхавана
З надзеяй папалам.
Мне рана, рана, рана
Ўзірацца ў бездань – там!
Тут зоўны полаг ранку,
Карэц вады жывой,
Дарога-самабранка,
I думка-ашуканка,
I сьветлыня, як нянька,
Над цяжкай галавой.
|
|
